Insanlarin dogustan "iyi" veya "kotu" dogduguna inanirim. Bunu ozellikle cocuklarim olduktan sonra daha net gozlemler oldum. Cocuklarimin arkadaslarina bakiyorum, melek gibi olanlarin yaninda gozleri fildir fildir donen, surekli bela arayan kelekleri de var. Bugun yaptiklarimiz ve kimligimiz, once karakterimizin sonra da ailemizin ve toplumun ogretilerinin bir urunu.
Yapi itibariyle kiskanc biri degilim. Baskasinda olup da bende olmayani kiskanmam, boyle bir duygu yok kalbimde. Ancak hirsliyim, baskasinda olani ben de istersem, onunkini elinden almak gibi bir kotuluk yapmak yerine aynisini baska bir sekilde nasil elde edebilirim, onun yollarini ararim. Tanidigim veya tanimadigim herhangi birini zor durumda gorursem gulup gecemem. Yurekten uzulurum ve yardim etmenin yollarini ararim. Yardim edemesem bile en azindan elinden tutarim, yureklendiririm. Cocuklara karsi icimde sonsuz bir sevgi ve sefkat barindiririm. "Baskasinin cocugudur, banane" deyip gecemem, tum cocuklari cocugummus gibi severim. Ne kadar "iyi" bir insan profili, degil mi?
"Iyi bir insan" olmak basima cok is acti. Is hayatimin baslangicinda herseye "evet" dedigim, herkesle isbirligi yapmaya calisip herkesi mutlu etmeye calistigim bir donem oldu. Sonunda ne mi oldu? Herkes aldi basini gitti, ben oldugum yerde saydim. Sandim ki calismak, hatta cok calismak, isinde basarinin anahtari. Yani insanin tum iyi niyetiyle calisarak herseyin ustesinden gelebilecegi yanilgisina dustum. Hatta ilk isimden ayrilirken patronum bana soyle dedi: "Fazla kibar ve iyisin, biraz cevval ol!". Bu cumlenin kafama bir balyoz gibi indigini hatirliyorum :) Bunun disinda sosyal hayat icinde bazi insanlara bakiyorum. Herkesle arkadas olup herkes tarafindan aranan insan olmanin yollarini ariyorlar. Sonuc olarak gercek dostluklar kurmak yerine herkesle yuzeysel arkadasliklar kurmayi yegliyorlar.
Is ve sosyal yasam icinde fazla "iyi" olmak aslinda o kisinin omurgasiz oldugu izlenimini yaratiyor. Calisma hayatinda, kararlari erteleyen degil karar verme yetisine sahip olan, herkese "evet" diyen degil calistigi kurum yonetiminin cikarlari dogrultusunda hareket eden kazaniyor. Sosyal yasamda da herkese eyvallah diyen degil arkadaslarini dogru secebilen daha doyurucu arkadasliklar yasiyor ve gercek dostlar yaratiyor.
Gecenlerde bir arkadasim isyerindeki performans degerlendirmesini anlatti. Muduru arkadasim icin aynen su cumleyi kurmus: "Cok caliskansin, her isi zamaninda yetistiriyorsun ve cok iyi bir insansin." Aman dedim arkadasima, alarm zilleri caliyor. Calismaya devam, cunku calismayana ekmek yok. Ama bir dahaki performans degerlendirmende duyman gereken sey ne kadar "iyi" oldugun degil ne kadar "akilli" oldugun. Iyi insanlarin aslinda hayatta daha mutlu olabildiklerini, hayattan daha cok zevk alabildiklerini dusunuyorum. Ancak basariyi getiren, insanin "iyi kalbini" sadece ve sadece ailesine ve gercek dostlarina saklayip hayatin diger alanlarinda dogru ve akilli adimlar atmasi ve gerektiginde "hayir" diyebilmesi.
"Iyi kalbini" sadece ve sadece ailesine ve gercek dostlarina saklayan Aydede'den sevgiler :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder