Ankara'nin kendisini degil bana hissettirdiklerini seviyorum

Cocukken  yaz tatillerimizin buyuk bir kismini Ankara'da gecirirdik. Annem Ankarali. Okullar tatil oldu mu hemen solugu Ankara'da annemin ailesinin yaninda alirdik. Ankara'ya gitmek ben ve kardesim icin yilin olayi haline gelirdi. Butun yil okul pesinde kosturduktan sonra Ankara'ya varmak ugruna katlandigimiz 9-10 saatlik yol bile bize viz gelirdi. Gerci yolda cok mizmizlaniyor muyduk dogrusu hatirlamiyorum; yani annemle babama da o yol viz geliyor muydu bilemiyorum :D Ancak aksam karanliginda Ankara'ya girdigimizdeki hissettigimiz heyecanimizi bugun bile kalbimin derinliklerinde hissediyorum. O zamanlar Ankara'nin havasi oldukca kirliydi. Biz yine de arabanin camini acar, Ankara havasini derin derin soluyarak icimize ceker ve uzun uzun gokyuzunu seyrederdik.

Anneannemin evine vardigimizda butun aile cumbur cemaat bizi bekliyor olurdu. Sofralar kurulur, yemekler yenir, 21'ler oynanir ve de cocuklara ne haliniz varsa gorun denirdi. Yani ozgur birakilirdik! Oradaki kuzenlerimizle birlikte ayri kaldigimiz 1 yilin acisini cikarircasina oynamadigimiz oyun, yapmadigimiz yaramazlik kalmazdi. Evde kirilmadik esya birakmamamiza ragmen buyukler soyle bir bakar ve de  "uzulme hayatim, snaa birsey olmadi degil mi"  der ve gecer giderlerdi. Tatil boyunca Tunali senin Genclik Parki benim sabahtan aksama kadar gezer, canimiz sikildiginda Kugulu Park'taki kugulara simit vermek icin dayimin pesine takilir giderdik.

Artik Ankara'yi sevmiyorum. Ailem hala orada olmasa Ankara'ya gitmek aklimin ucundan bile gecmez. Neden mi? Ankara sevimsizlesti de ondan.  Havasi gecmise gore daha temiz. Ama havasini solurken gecmisteki hazzi almiyorum artik, birseyler eksik, yok olmus. Her yerde anlamsiz bir goruntu ve gurultu kirliligi. Tamamen zevksiz alt ve ust gecitler ve hicbir anlam veremedigim fiskiyelerle dolu her yer. Mazbut insanlar hala var, ama onlardan daha da fazla cahil, sevgisiz ve saygisiz insanlarla dolu trafik ve alisveris merkezleri. Sevdigim iki yer var Ankara'da. Canim okulum ODTU ve Dikmen Vadisi Parki. Istiyorum ki ODTU Ankara'nin uzerine cokmus cehaleti, atilligi ve gorgusuzlugu silip atsin ve de Dikmen Vadisi sehrin havasini arindirsin ve temizlesin. Ancak farkindayim ki ODTU ve Dikmen Vadisi'nden beklentilerim cehaletin revacta oldugu gunumuzde hayalden oteye gecemiyor.

Ankara diyince hala icim titriyor ama artik Ankara'da 1 hafta bile gecirmek istemiyorum. Ankara'ya karsi hissettigim bu yakinligin sebebi cocuklugumun Genclik Parki ve Tunali Caddesi'nin yanisira Ankara'nin gerisindeki fikir ve tarih sanirim. Ataturk ve O'nun yarattigi Cumhuriyet, esitlik ve zafer duygusu, bugunku Turkiye'nin dogum yeri olmasi; bunlar benim icimi kipirdatan seyler. Ankara'da benim dogdugum hastane, ailemin yasadigi ve halen yasamakta oldugu onlarca sokak ve bikmadan usanmadan bilim ve ilim ureten harika universiteler olmasinin yaninda Turkiye'nin aydin kesimini heyecanlandiran modern Turkiye'nin baslangic noktasi var orada. Buyuk bir degisimin ve donusumun icinden gectigimiz su gunlerde daha cok Ankara'ya sarilmak ve onun gecmisinden yardim almak istiyoruz.

Anlayacaginiz artik Ankara'nin kendisini degil bana hissettirdiklerini seviyorum. Gitsem mi gitmesem mi, bilemiyorum.