Çocuğunun kararlarına ne kadar saygılısın?

Çocuklara öğretilen konuların başında ebeveyne saygı gelir. Peki biz ebeveynler çocuklarımızın kararlarına ve isteklerine ne kadar saygı duyuyoruz?

Çocuklarımızı çok sevdiğimiz, hatta onlar için canımızı bile feda edebileceğimiz doğru. Ancak sevdiğimiz kadar saygı da duyuyor muyuz çocuklarımıza? Onların taleplerini gerçekten dinleyip gerektiğinde onların talepleri doğrultusunda hareket etmeye ne kadar hazırız?

Örneğin akşam yemeğinde sofraya oturduk. Sofrada besin değeri bol gıdalar var: Brokoli çorbası, tavuk ızgara, pilav ve salata. Özellikle anneler olarak istiyoruz ki çocuğumuz hepsinden yesin. Hem faydalı gıdalar hem de biz bunları pişirirken inanılmaz emek harcıyoruz. İstiyoruz ki çocuklar sofradaki yemeklere burun kıvırmasın.

Veya meslek seçimi. Yine istiyoruz ki çocuğumuz ileride sırtını yere getirmeyecek bir meslek edinsin ve biz de bu dünyadan gözümüz arkada kalmadan göçelim. Doktor, avukat, mühendis olsa ne güzel olur. Ama gel gör ki yumurcak müzisyen olmak istiyor :)

Çocuklarımız hayatta seçim yaparken genelde onların taleplerini, arzularını ve olası yeteneklerini göz ardı ediyoruz. Bunu ebeveyn olarak çocuğumuzu koruma iç güdüsüyle yapıyoruz. Ancak bir de ebeveyn olmanın getirdiği  "gurur"  ve  "çocuğum için en iyi olanı ben bilirim"  duygusuyla da harekete geçiyoruz.

Çok arkadaşım var ki ailesi istediği alanda eğitim görmesine onay vermediği için başka bir meslek seçmek zorunda kalan ve bundan dolayı ömür boyu mutsuz olan. Veya ailesi destek vermediği için  "ruh ikizim"  diye tanımladığı kişi yerine kendisine uygun görülen başka bir kişiyle hayatını birleştiren ve yine ölesiye mutsuz olan. Bazen de öyle durumlar oluyor ki çocuk 40 yaşına gelmiş olmasına rağmen annesi veya babası istiyor ki kendi sözünden çıkmasın.

Çocuklar akşam yemeğinde sadece pilav yesin veya tüm çocuklar müzisyen olsun demiyorum.

Ancak çocuklarımızın taleplerine ve eğilimlerine hayır demeden önce 2 kez düşünelim diyorum.

Saygı bunu gerektirir, değil mi?